Wykorzystujący nowy instrument 8,2-metrowy teleskop VLT uzyskał najdokładniejsze jak na razie obrazy powierzchni największego księżyca Saturna - Tytana - poinformowało European Southern Observatory (ESO).Tytan to największy księżyc Saturna i drugi co do wielkości księżyc w Układzie Słonecznym. Jest on ponadto jedynym naturalnym satelitą posiadającym gęstą atmosferę. Składa się ona głównie z azotu oraz metanu i przypomina przez to atmosferę Ziemi sprzed trzech miliardów lat. Atmosfera ta jest na tyle gęsta, że ani sondy Voyager ani sonda Galileo nie dojrzały nawet fragmentu powierzchni Tytana.
Ostatnie badania spektroskopowe sugerują ponadto, że na powierzchni księżyca istnieją spore zasoby ciekłych związków organicznych, a przez to na Tytanie występuje cykl meteorologoczny oparty o metan, analogiczny do cyklu opartego o wodę na Ziemi. Przekonamy się o tym w roku 2005, kiedy to w atmosferę Tytana wejdzie próbnik Huygens dostarczony przez misję Cassini.
Sukces misji Cassini-Huygens zależy jednak mocno od naszej obecnej wiedzy na temat własności atmosfery Tytana. Nic więc dziwnego, że prowadzi się jej intensywne obserwacje zarówno Teleskopem Kosmicznym Hubble'a jak i największymi teleskopami naziemnymi wyposażonymi w nowoczesne systemy optyki adaptatywnej.
Ostatnio atmosferze i powierzchni Tytana przyglądał się 8,2-metrowy teleskop ESO Very Large Telescope (VLT) o nazwie Yepun. Była to niejako próba generalna nowego instrumentu o nazwie Simultaneous Differential Imager (SDI) podłączonego do systemu optyki adaptatywnej NASCO.SDI to nowoczesna kamera o wysokim kontraście pozwalająca obserwować jednocześnie w trzech kolorach. To pozwoliło obserwować Tytana dokładnie w tym samym czasie w długościach fal przepuszczanych przez jego atmosferę jak i pochłanianych. Dzięki tego typu obserwacjom astronomowie mogli poznać zarówno własności atmosfery jak i uzyskali najdokładniejszy w historii obraz 3/4 powierzchni Tytana. Uzyskana rozdzielczość 0.06 sekundy łuku pozwoliła zidentyfikować na powierzchni księżyca obszary o wielkości 360 kilometrów.
Nie udało się uzyskać obrazu całej powierzchni księżyca, bo wymaga to zastosowania kampanii obserwacyjnej trwającej aż 16 dni.
Uzyskana mapa ukazuje jaśniejsze obszary, które odbijają więcej światła niż otaczające je rejony. Określenie ich własności fizycznych na podstawie obserwacji tylko w jednej długości fali jest jednak niemożliwe, ale połączenie uzyskanych danych podczerwonych z danymi radarowymi uzyskanymi przy pomocy radioteleskopu Arecibo pozwoliło podejrzewać, że jasne rejony to wyżyny pokryte lodem.