Naukowcy wyciągają wnioski z danych dostarczonych przez sondę Cassini, która 11 czerwca przeleciała 2000 km nad powierzchnią Phoebe. Od dawno uważano, że Phoebe jest „zbiegiem” z Pasa Kuipera, położonego na peryferiach Układu Słonecznego rejonu, zawierającego wiele małych, lodowych ciał. Według panującego obecnie przekonania orbity obiektów z Pasa Kuipera mogą zostać zakłócone przez oddziaływanie grawitacyjne wielkich planet, przez co obiekty te mogą „uciec” z Pasa. Najczęściej stają się wtedy kometami, niekiedy jednak mogą wejść na orbitę olbrzymów i stać się ich satelitami.
Naukowcy z należącego do NASA Jet Propulsion Laboratory w Pasadenie analizują obrazy uzyskane 11 czerwca przez sondę Cassini. Okazało się, że Phoebe, mimo swojej nierównej powierzchni, ma w zasadzie kulisty kształt, a jego średnica wynosi ok. 214 km. Pomiary promienia księżyca i jego orbity wokół Saturna pozwoliły obliczyć gęstość obiektu. Wynosi ona ok. 1,6 g/cm3, co znacznie przekracza gęstość lodu (0,93). Liczby wskazują zatem, że Phoebe w dużej części (ok. 50%) zbudowana jest ze skał. Stwierdzono również, że na powierzchni Phoebe znajdują się duże ilości dwutlenku węgla związanego z wodnym lodem, wodowrowęglanami i związkami żelaza. Zdjęcia w podczerwieni wykazały, że do nietypowego księżyca Saturna dociera tyle energii słonecznej, aby ogrzać jego powierzchnię do –160 stopni C. Jego ciemna strona jest jednak znacznie zimniejsza – osiąga ok. –200 stopni C.
Według uzyskanych danych Phoebe rzeczywiście bardziej przypomina obiekty krążące w Pasie Kuipera niż pozostałe księżyce Saturna, których zawartość skał nie przekracza 35% i które nie zawierają wody i dwutlenku węgla. Wygląda więc na to, że Phoebe jest pozostałością z czasów kiedy powstawał Układ Słoneczny, przykładem elementów, które okrążały Słońce 4 miliardy lat temu i które stały się „cegiełkami” budulcowymi jąder gazowych gigantów: Jowisza, Satruna i Urana.
Sonda Cassini tymczasem zbliża się do kolejnego etapu swojej podróży, Tytana, aby 1 lipca wejść na orbitę Saturna.